W praktyce spotykamy się z wieloma przypadkami, kiedy gotowa posadzka wykazywała doskonałe parametry estetyczne, inwestor był niezmiernie zadowolony, a często po kilku miesiącach użytkowania stwierdza, że coś
jest nie tak. Warstewka wierzchnia posadzki zaczyna zanikać podczas normalnej eksploatacji w hali, często nawet po zwykłym umyciu / czyszczeniu, posadzka zaczyna pylić, zwiększa się jej chłonność i stopniowo wykrusza się aż na ziarna warstwy wierzchniej posadzki. Posadzka, która miała funkcjonować co najmniej 20 lat, po kilku miesiącach próbnego użytkowania wygląda gorzej niż 10-letnia posadzka w sąsiedniej hali o większej eksploatacji. Zaczynają się reklamacje i walki sądowe, poszukiwanie możliwych rozwiązań i inne działania, które
są czasowo-finansowo-logistyczno-techniczną zagadką bez zwycięzcy.
Zmniejszona odporność na ścieranie może być spowodowana doborem nieodpowiedniego materiału na powierzchnię finalną, złym wykonaniem, nieodpowiednimi warunkami aplikacji (temperatura, wilgotność, przepływ powietrza, nasłonecznienie), niewłaściwą pielęgnacją posadzki lub błędami w myciu / czyszczeniu posadzki.
Końcowe warstwy wierzchnie, posadzki odpowiednie nie tylko na obciążenia przemysłowe, muszą wykazywać wysoką odporność na ścieranie. Ten oto parametr jest również określony w europejskich normach
technicznych (EN 13813), końcowe warstwy wierzchnie muszą deklarować, a równocześnie spełniać odporność na ścieranie.Odporność na ścieranie posadzek cementowych i syntetycznych można sprawdzić za pomocą
badania, które można wykonać nie tylko w laboratorium, ale przede wszystkim wprost na placu budowy, tzw. badanie ścieralności metodą BCA. Urządzenie badawcze (tarcza ścierna BCA) wykonuje na badanej
powierzchni 2850 obrotów stalowymi kołami ze standardowo określonymi obciążeniami i prędkościami, które szczegółowo opisano w normie EN 13892-4. Mierzonym parametrem „ścierania” jest głębokość powstałego
wgłębienia wykonywanego przez tarczę ścierną BCA w milimetrach, oznaczona jako AR (Abrasion Resistance). Posadzki przemysłowe definiuje się jako posadzki o maksymalnych stratach na ścieranie 0,2 mm (klasa AR2), jednak w praktyce w celu długotrwałej żywotności konieczne jest uzyskanie odporności na ścieranie klasy AR1 (do 0,1 mm) lub AR0,5 (do 0,05 mm). Pomiary mogą być wykonywane bez ograniczeń i podczas pełnej eksploatacji hali, a na terenie UE badania terenowe i laboratoryjne przeprowadza Technický a zkušební institut Brno, eksperci z ponad 20-letnim doświadczeniem.
Bez odporności na ścieranie nie jest to możliwe, ale w rzeczywistości to takie proste.
Polecamy:
skonsultuj zaprojektowane systemy posadzkowe z ekspertami, którzy mają doświadczenia na temat rzeczywistej odporności na ścieranie w praktyce i mogą doradzić odpowiednią procedurę naprawczą
sprawdź jakość zaprojektowanego materiału przed wykonaniem posadzki na próbce - eliminujesz błąd już w zarodku
sprawdź odporność na ścieranie zaraz po wykonaniu posadzek - eliminujesz wydatki i komplikacje związane z renowacją posadzki z zainstalowaną technologią lub w trakcie eksploatacji
